Konya ya dönüşüm hep güzel ve mutlu oluyordu.
Artık eklemlerimde ağrımıyordu rahattım tekrardan okullu olmuştum. Gördüğüm diğer Dünya mı gerçek Dünya mı bilemem ama bende bir okul özlemi yoktu. Okuldansa hastane daha zevkli geliyor belki de orada sürekli yalnız olmayı sürekli kendi başıma buyruk olmayı sevmiştim bilemiyorum ama okulum eskisi gibi heyecan ve mutluluk vermiyordu.
Herhalde büyüyordum.
Fizik tedavi de bana cildiyedeki gibi koltizon verilmedi rahattım. Konya’da parmaklarımda eklem ağrısı olmuyordu mutluydum. Kendi çapımda arkadaşlara eli öpülesice öğretmenlerime başımdan geçenleri heyecanla anlatıyordum eksik olan sınavları da veriyordum.
Sonradan öğrendiğim Behçet hastalığında aşırı heyecan aşırı mutluluk aşırı stres tutulum gösteriyormuş.
Tekrar derslerime arkadaşlarıma aileme kavuşmanın heyecanını sürerken yine gözümün biri kapanınca tekrar Ankara yoluna göz bölümüne gittik. 🙈🙈😊
DEVAM EDECEK…
